Wie geeft me jatmous?

Een taxichauffeur hoort en ziet veel, vooral in een stad als Amsterdam. Zijn beroep brengt hem iedere dag opnieuw in aanraking met de meest uiteenlopende mensen, in vaak de vreemdste situaties. De veertigjarige Harry Boting, al zo’n vijftien jaar ‘op de wagen’, doet een boekje open over zijn ervaringen. Een blad voor de mond neemt hij daarbij niet: zijn verhalen zijn hartig en ongepolijst, maar daardoor ook volstrekt authentiek. Men leest zijn boek hogelijk geamuseerd, soms tamelijk verbijsterd, niet zelden echt ontroerd – zoals het prachtig vertelde verhaal over de eindeloze zeultocht met het oude moedertje, dat bij geen van haar kinderen welkom bleek te zijn. Het stadsleven toont hier kanten, waarvan menigeen het bestaan nauwelijks zal vermoeden. De aantrekkelijkste kanten zijn het vaak niet, en zeker niet de netste. ‘Maar u krijgt het allemaal zoals ik het zelf heb gekregen,’ zegt Boting. En overigens weet hij steeds voldoende afstand en humor te bewaren om – overeenkomstig zijn bedoeling – het lezen een genoegen te doen blijven.